Sub Judice: Tragedia w trzech aktach. AKT III.7 min czytania

– Zdzisio – kuzyn Rysia znający się co nieco na prawie
– Wujek Stefan – Wujek dobra rada znający się doskonale na wszystkim

– Słucham pana, panie Ryszardzie. Co mi ma pan do zakomunikowania?

– Czesiek, ty sobie nie żartuj tylko szykuj pieniądze. Sprawa jest już w sądzie i niedługo dostaniesz nakaz płacenia.

– Nie dostanę, bo sąd już mi przysłał twój pozew, a jak mi powiedział mój prawnik to znaczy że sąd uznał, że sprawa się nie nadaje na nakaz, bo to co napisałeś jest niewiarygodne. I ja się z nim zgadzam. Tak więc, teraz to ty niedługo dostaniesz moją oficjalną odpowiedź

– Taaak? Nie mogę się doczekać. Ciekawe jak udowodnisz, że nie musisz płacić za tynki.

– Mój prawnik powiedział, że ja nic nie muszę udowadniać. Wystarczy, że będę mówił, że żadnej umowy nie było, a wtedy ty będziesz musiał udowodnić że była. No i zobaczymy kto lepiej potrafi przekonać sędziego. Nie dzwoń więcej w tej sprawie. Nie mam ci nic więcej do powiedzenia. Do zobaczenia w sądzie.

– Dobra. Przeczytałem to uzasadnienie wyroku, i kurczę, aż się chce powiedzieć “a nie mówiłem?” Wszystko wyszło tak, jak przewidywałem, że wyjdzie, czyli oddalenie z braku dowodów. I, prawdę mówiąc, nie bardzo wiem co by tu napisać w tej apelacji, bo w zasadzie wszystko sprowadzało się do tego, komu sędzia uwierzy. A tutaj niestety ty sam tak strzeliłeś sobie w kolano na samym początku, że nie bardzo jest w czym rzeźbić. Co ci odbiło, że oprócz tych dziewięciu tysięcy z kawałkiem za robotę zażądałeś jeszcze pięciu “za szkodliwe warunki pracy i straty moralne”?

– A uznałem że mi się należy za moją krzywdę. Ty wiesz co ja przeszedłem? Ja przez tego oszusta nie miałem pieniędzy na mieszkanie, na podatek, na raty. Dwa miesiące bez roboty byłem, bo wszystkim znajomym naopowiadał, że partacz jestem. Jakby rodzina Agnieszki nie pomogła, to by było po mnie. Ja po nocach nie spałem z nerwów, schudłem chyba z dziesięć kilo, leki brałem na nerwy.  A robota też była koszmarna, sierpień, trzydzieści stopni a ja drapię ten tynk, kurz wszędzie, w masce nie idzie wytrzymać, więc się nawdychałem tego nie wiadomo ile. I co, za darmo mam się tak męczyć?

– Nie o to chłopie chodzi. Chodzi o to, że jakbyś żądał tylko tego, co ci się należało za robotę, to byś przed sądem wyglądał jak uczciwy rzemieślnik upominający się o to, co mu się należy. A tak wyszedłeś na cwaniaka żądającego ekstra pieniędzy za to, że w mieszkaniu było gorąco i się kurzyło. Dokładnie się wpasowałeś w jego historyjkę, że on wszystko uczciwie zapłacił, a ty chcesz się na nim odegrać za to, że się upominał o naprawę twojej partaniny. Ja to się, prawdę mówiąc, nie dziwię że sędzia widząc coś takiego orzekł na korzyść tego Cześka.

– Nie no, weź mnie nie rozśmieszaj. Jaka stronniczość? Jak się rozstrzyga spór, to zawsze na korzyść jednego albo na korzyść drugiego, tak się po prostu mówi. A jakby sędzia powiedział, że orzeka na twoją korzyść to wtedy też byłaby stronniczość?

– Wtedy to byłaby sprawiedliwość, bo robotę zrobiłem i pieniądze mi się należały. Ale w sądzie to sprawiedliwości widzę nie ma, tylko sitwa i układ. A wiesz, że jak przed rozprawą gadałem z Cześkiem to on był spokojny, jakby wiedział że ma sprawę wygraną? I jeszcze powiedział coś takiego, że zobaczymy, kto lepiej przekona sędziego. A na rozprawie to sędzia ciągle się do niego uśmiechał. Po mojemu to on dał sędziemu w łapę i dlatego był taki wyrok. A jak była korupcja to wyrok jest nieważny.

Zdzisio:
– Chłopie, ty wpadasz w jakąś paranoję. Jaka korupcja? Tu nie trzeba było żadnej korupcji, ty po prostu nie miałeś dowodów!Rysio:

– Jak to nie miałem? A faktury, maile, świadkowie, wszyscy mówili, że robotę zrobiłem i pieniądze mi się należą. Jeden sędzia tego nie widział, ciekawe dlaczego. 

Zdzisio:

– Czy ty w ogóle słuchałeś, co ja do ciebie mówiłem? Miałeś maile w których parę miesięcy później upominasz się o zapłatę i świadków, którym też parę miesięcy później mówiłeś, że ci się należą pieniądze. Ja też ci wyślę parę maili żebyś mi zapłacił dwa tysiące za konsultacje prawne, i jeszcze powiem paru kolegom, że jesteś mi tyle winien i nie płacisz. A potem pójdę z tym do sądu. I co, uważasz że to wystarczy?

– Wy prawnicy tylko pieniędzy byście chcieli, a że mnie nie było stać na adwokata, to przegrałem. Dobrze wujek Stefan mówił, że prawnicy to jedna sitwa jest i zwykły człowiek nie ma z nimi szans.

– Niech zgadnę, zadzwoniłeś po naszej rozmowie do wujka, i on ci powiedział że masz sprawę wygraną? No oczywiście, on trzydzieści lat temu przez dziesięć lat prawo studiował to się zna. Tak samo jak na piłce nożnej, terroryzmie światowym i katastrofach lotniczych. No to niech teraz ci wujek apelację napisze.

Rysio:

– A napisze, napisze, ja nie zostawię tego. Do Sztrazburga pojadę jak będzie trzeba.