2015-08-15.
W 1991 roku w muzeum wojska japońskiego w Tokio zadziwiły mnie gabloty poświęcone wyższym dowódcom wojskowym, skazanym za zbrodnie w II WŚ i straconym. Mundury, ordery, szable, dokumenty. Przed tymi gablotami stawali nieliczni zwiedzający i energicznym ruchem skłaniali głowy. Nie byli to ich dawni podkomendni. Pomyślałem, że niepodobieństwem byłoby, aby w Niemczech podobne ekspozycje mieli, straceni, marszałek Wilhelm Keitel czy generał-pułkownik Alfred Jodl.
Był taki okres w PRL, kiedy oficjalna propaganda nie eksponowała zbrodni niemieckich, żeby nie rzutowały na obraz NRD i nie wymuszały naiwnego tłumaczenia, że obciążają one tylko te brzydkie Niemcy Zachodnie, a pokojowe, przyjacielskie, socjalistyczne Niemcy Wschodnie tak jakby nie miały z tym nic wspólnego. W tych brzydkich, ładny był jedynie ruch obrońców pokoju budowany na antyamerykanizmie – ”Ami go home!” *)- śpiewało się na niezliczonych demonstracjach. Lecz wszyscy, łącznie z władzą, czuli fałsz tych przemilczeń i w tych latach nikomu do głowy nie przyszło oburzać się na dywanowe bombardowanie Drezna, a już tym bardziej eksponować to jako barbarzyństwo nawiązujące do Auschwitz. Zaś symboliczna sztafeta Hiroszima – Oświęcim kursowała przez wiele lat. Bomby atomowe rzucone na Japonię było obiektem oficjalnych oburzeń. I chyba wtedy, kilka lat po wojnie, było to oburzenie fałszywe i wymuszone.
Hiroszima ≠ Auschwitz
Już wówczas irytował mnie lament nad Hiroszimą i Nagasaki. Można mi dziś nie wierzyć, ale cóż ja na to poradzę. Nie byłem całkowicie odosobniony, te bomby nie przemawiały do masowej wyobraźni. Nawet po francusko-japońskim filmie ”Hiroshima mon amour” z 1959 w reżyserii Alaina Resnaisa, na podstawie scenariusza Marguerite Duras. Film, zapowiedź tzw. ”nowej fali” , zainteresował głównie krytyków i kinomanów. Japonia w tych czasach była od nas o wiele dalej niż dziś. Podobnie jak cały Daleki Wschód. Nawet mało kto w Polsce wiedział, że istnieje taki kraj jak okupowana przez Japonię w latach 1910 – 1945 Korea, dopóki się tam nie zaczęła wojna w roku 1950.
Z grubsza wiedziano, że Japonia była sojusznikiem Niemiec i Włoch, że była wojna na Pacyfiku – Pearl Harbour – no i te bomby. Ale powszechna świadomość jest mało podzielna. Zajmowały ją wtedy zbrodnie niemieckie. W tyle głowy były zbrodnie sowieckie. Nie bardzo było miejsce na zrozumienie i odczucie gigantycznej skali japońskich podbojów i realiów wojny prowadzonej przez Japonię z niesamowitym bestialstwem. Może tam, na tym Dalekim Wschodzie, ludzie mają dłuższą pamięć niż Europejczycy. Ale pokojowa demokratyczna Japonia nie jest wśród sąsiadów traktowana tak, jak w Europie pokojowe demokratyczne Niemcy. Co i raz kolejny japoński premier musi przepraszać za zbrodnie pokolenia ojców i dziadków.
W ostatnich kilku dniach – mało gdzie poza Japonią – zwracano uwagę, że w kalendarzu obchodów siedemdziesiątej rocznicy zakończenia drugiej wojny światowej mieści się również okrągła rocznica zrzucenia bomb atomowych – 6-go sierpnia – Hiroszima i w trzy dni później – Nagasaki. Tym razem nie stała się ona mocnym bodźcem dla wszelkiego rodzaju pacyfistów. Jakimś jednakże była. Mieszkająca w Japonii Amerykanka – powtarzam za ”Wysokimi Obcasami’’ – Rebecca Irby i jej japońscy partnerzy zainicjowali coś, określane jako Shadow People Project, nawiązując do ludzi, po których w Hiroszimie pozostał jedynie cień na murze.
Irby powtarza, nie kwestionując, za amerykańskimi podręcznikami szkolnymi, że te bomby przyśpieszyły zakończenie wojny i ocaliły setki tysięcy ludzi. A przy tym uważa, że gdyby Stany nie wygrały wojny, zrzucenie bomb atomowych zostałoby uznane za zbrodnię przeciw ludzkości. A inne bomby?
Tak naprawdę trudno ustalić ilość ofiar w obu tych miastach. Japońskie dane administracyjne, ustalenia amerykańskie i szacunki demografów różnią się znacznie. Podobnie jak ustalenia kto jest ofiarą. Z powodu eksplozji ludzie umierali przedwcześnie jeszcze wiele lat później. Wszystkie ofiary śmiertelne ludności cywilnej Japonii wyniosły do 600 tysięcy. Praktycznie wszyscy zginęli w wyniku bombardowań. Ilość tych, którzy zginęli natychmiast w Hiroszimie i Nagasaki, łącznie, mieści się w granicach 160 – 180 tysięcy. Mogą być i inne dane.
Jeśli uznać, ze ich śmierć nastąpiła w wyniku zbrodni przeciw ludzkości, to dlaczego nie miałoby być taką zbrodnią zabicie wszystkich pozostałych cywili, w tym kobiet, starców i dzieci? Mężczyźni w sile wieku zginęli w ilości ponad dwóch milionów w trakcie działań wojennych. Wytłumaczeniem jest przede wszystkim straszliwy efekt wybuchów jądrowych. Nikt przedtem i potem nie zabijał dziesiątków tysięcy ludzi w czasie mierzonym sekundami, jeśli nie w jednej sekundzie. Efekt działający na wyobraźnię i nadający się do wygrywania w różnych politycznych celach. Ta jego przydatność była skrupulatnie wykorzystywana w ciągu siedemdziesięciu lat.
Jeśli w przypadku dywanowych nalotów na Niemcy i na Japonię można mówić o jakiekolwiek sprawiedliwości, to bardzo, ale to bardzo schematycznie. W większości ginęli ludzie nie ponoszący odpowiedzialności za przestępcze działania swoich państw. Bombardowanie Niemiec nie doprowadziło do załamania oporu, zaciekłego do nieomal ostatnich godzin wojny. Jeszcze bardziej nie sprawdzało się to w Japonii, aż do tragedii Hiroszimy i Nagasaki. Ta apokalipsa dopiero uświadomiła Japończykom co ich czeka i zdali sobie sprawę że zagłada nie jest jedyną i najlepszą możliwością dla kraju. Nie wszyscy to zrozumieli, ale ważne, że zrozumiał to cesarz. Akurat piętnastego sierpnia – piszę w okrągłą rocznicę – ogłosił decyzję o kapitulacji.
Nie pamiętam kiedy, ale na pewno dawno temu i nie pamiętam gdzie, przeczytałem następujący opis. Japoński okręt wojenny w ostatnich chwilach wojny. Nie ma paliwa i wiadomo, że już go nie będzie. Brakuje amunicji. Dowódca zwołuje oficerów, którzy wyrażają przekonanie, że ich obowiązkiem jest zginąć razem z okrętem. Dowódca wyjaśnia, że Japonia już nie będzie potrzebowała tego okrętu. Będzie natomiast bardzo potrzebowała ich. W strasznej rzeczywistości, w niewiadomej przyszłości, potrzeba zdeterminowanych patriotów.
Mniej więcej ćwierć wieku później, około 1970 roku, byłem w ambasadzie japońskiej na spotkaniu z, objeżdżającą Europę, delegacją wielkiego biznesu. Starsi, zażywni i stateczni, panowie prezesi, dyrektorzy i młodzi, sprawni asystenci, w przeciwieństwie do szefów, biegli w językach.
W tym czasie jeszcze, w Polsce, ludzie pamiętający wojnę każdego niemłodego Niemca widzieli w wyobraźni młodszego i w mundurze, jak nie SS to Wehrmachtu. Wiedząc cokolwiek o skali wysiłku wojennego Japonii można było być pewnym, że ci starsi musieli mieć za sobą wojenną przeszłość. Byli więc tymi, którzy w obliczu klęski nie wybrali honorowej śmierci. Nie poszli na dno, nie popełnili samobójstwa przed pałacem cesarskim, kiedy Hirohito ogłosił kapitulację. W ciągu pokolenia stali się twórcami japońskiego cudu gospodarczego. Więcej niż prawdopodobne, że nie przeżyliby i nie byłoby tego cudu, gdyby nie zginęły dziesiątki tysięcy ludzi w Hiroszimie i Nagasaki. Okrutna to prawda, ale prawda, choć dla wielu trudna do zaakceptowania.
Rebecca Irby ma prawo przejmować się straszliwym losem tych dwóch miast. Powtarzanie od lat że to mogła być cena za ocalenie życia setkom tysięcy, jeśli nie więcej, może być banalne i nużące, ale niczemu dobremu nie służy wyłuskiwanie tych faktów z kontekstu historycznego.
My God, what have we done!
Znów nie pamiętam kiedy i gdzie – może ktoś z czytelników przypomni – kursowała w polskich publikacjach informacja o wstrząsie moralnym pilota, który zrzucił bombę na Hiroszimę i został pustelnikiem, czy tylko mnichem, pokutującym gdzieś za ten czyn.
Czysta fantazja. Pułkownik Paul Tibbets jr. , dowódca i pierwszy pilot superfortecy B 29, nazwanej Enola Gay, pozostał w służbie US Air Force, dosłużył się stopnia generała brygady. Zmarł w oku 2007 w wieku 92 lat. Był dumny z tego co zrobił. W US Air Force służy generał brygady Paul Tibbets IV, jego wnuk.
Dwunastu uczestników tego lotu stało się po wojnie osobami publicznymi. Wszyscy wypowiadali się wielokrotnie, uzasadniając słuszność zrzucenia ”chłopczyka’’ – Little Boy nazwano bowiem tę bombę. Po jej rzuceniu wracali do bazy w milczeniu. Tylko kapitan Robert Lewis, II pilot, powiedział: ”Mój Boże, cośmy zrobili!”. Nie było go wśród tych członków załogi, którzy w roku 1995, w półwiecze, udali się do Hiroszimy w ramach pojednania. Ale w jednej z wypowiedzi podkreślił, że już nikt więcej tego nie robił. Faktycznie, ta lekcja poglądowa starcza rządom i narodom do dziś i może wystarczy aż do skończenia świata.
Oczywiście Lewis nie miał na myśli załogi kolejnej superfortecy Bock’s Car, która rzuciła bombę ”tłusty człowiek” Fat Man na Nagasaki. Jacob Beser, elektryk uczestniczył w obu tych rejsach. Jednak druga załoga budziła już mniejsze zainteresowanie. Być może dlatego, że można było w tyle głowy mieć myśl, że może ta pierwsza bomba by wystarczyła.
Załogi zresztą tylko wykonywały rozkaz. Decyzję podjął prezydent, Harry Truman. I trzeba stwierdzić, że była słuszna.
W amerykańskich forach na siedemdziesięciolecie, które widziałem, przeważa taka sama ocena. Gdzie niegdzie przypomina się wejście ZSRR do wojny z Japonią. Tylko jedna wypowiedź, że to nie zbrodnicze bomby A, lecz udział Sowietów wymusił kapitulację. Czy i tam funkcjonują rosyjskie trolle czy może faktycznie ktoś tak sądzi?
Hipoteza wątpliwa. Te bomby, kończące wojnę, to dla Stalina była fatalna niespodzianka.
W kwietniu, w Jałcie, obiecał sojusznikom, że w trzy miesiące po zakończeniu działań wojennych Europie rozpocznie wojnę z Japonią. Słowa dotrzymał.
Japonia wpierw odrzuciła wezwanie do bezwarunkowej kapitulacji. Po zrzuceniu pierwszej bomby zwróciła się do Moskwy z prośbą o pośredniczenie w rozmowach pokojowych. W odpowiedzi, akurat ósmego sierpnia, Stalin rozpoczął wojnę. Ruszyła ofensywa na milionową japońską Armię Kwantuńską na terenie Mandżurii. Ale głównym zadaniem miała być sowiecka inwazja na wyspy Japonii. Można przypuszczać, że zanim padły bomby na Hiroszimę i Nagasaki, Amerykanie mogli być tym zainteresowani. Zapowiadały się zaciekle i niezwykle krwawe walki na terenie Japonii, a Ameryka była i jest bardzo uczulona na straty w ludziach. Udział sojusznika, który na tym punkcie był zdecydowanie mniej uczulony, mógł liczyć się bardzo. Tym bardziej, że na mocno zurbanizowanym terytorium liczyłoby się doświadczenie z walk w Stalingradzie, Budapeszcie, Berlinie, Wrocławiu. US Army nie miała czegoś takiego za sobą.
Przyśpieszona przez bomby A kapitulacja przekreśliła te plany. Sowiecka flota Pacyfiku zdążyła wykonać jakieś nieznaczące operacje desantowe. Nie powstała Japońska Republika Demokratyczna, na wzór NRD. Udało się jedynie zająć północną Koreę i mamy tam państwo kolejnych Kimów. Południowy Sachalin, Wyspy Kurylskie, to też coś, ale nie o to chodziło.
Być może dla cesarza i mądrzejszych ludzi we władzach groźba sowieckiej inwazji byłaby wystarczającym powodem do szybkiej kapitulacji przed Ameryką. Nawet bez bomb atomowych. Ale czy by się na to zdobyto przy determinacji wojska i ludności?
Mnie osobiście zastanawia postawa jednego z kluczowych decydentów, który nie dożył do 1945 roku. Dwa lata wcześniej, amerykański wywiad ustalił, że admirał Isoroku Yamamoto będzie leciał nad Wyspami Salomona. Jego samolot, Mitsubishi, został zestrzelony przez ekipę myśliwców dalekiego zasięgu, P-38 Lightning.
Admirał, głównodowodzący marynarką wojenną, był autorem i wykonawcą ataku na Pearl Harbour, 7 grudnia 1941 roku. Widzowie filmu ”Tora, Tora, Tora” pamiętają tę scenę, kiedy przy euforii po sukcesie, Yamamoto wygłasza znane zdanie, że tylko ”obudziliśmy niedźwiedzia”. Wiedział co mówi. Miał za sobą prawie czterdzieści lat służby, rozpoczętej udziałem w wielkim zwycięstwie nad flotą rosyjską pod Cuszimą w roku 1905, uniwersytet Harvard, na którym dwa lata studiował i trzy lata na stanowisku attache morskiego w Waszyngtonie. Zdawał sobie sprawę, że Japonią tę wojnę przegra. Że zapłaci straszliwa cenę za jej okrucieństwa, o których musiał wiedzieć, za wiarołomny napad na Pearl Harbour. I z tą świadomością był jej głównym animatorem, na głównym dalekowschodnim teatrze działań wojennych – Pacyfiku.
***
Od momentu mojego pobytu w muzeum wojskowym w Tokio minęło już pokolenie. Japonia nie jest już największą potęgą gospodarczą tej części świata. Od lat nie może sobie poradzić z zastojem gospodarczym i kryzysem demograficznym. Jak wszędzie, okropieństwa wojny światowej są w tym kraju osobistym doświadczeniem już bardzo niewielkiej grupy bardzo starych ludzi. Najprawdopodobniej, tak jak w Niemczech, okres powojennej refleksji i krytycyzmu minął, jeśli tam kiedykolwiek zaistniał.
____________________________________________
*) P.S. Przypomniałem sobie refren wspomnianej wyżej piosenki:
”Go home, Ami, Ami, go home.
Idź precz, opuść już nasz dom.
Powiedz Niemcom raz Godbye,
Spokój daj wojennym snom,
Wiedz nie kupisz za dolary Lorelei”
Owszem, mogę się wstydzić, ale śpiewałem i ja. Z oportunizmu, bez przekonania, chociaż ogólnie byłem ZA. Zakończona niedawno wojna zajmowała w umysłach o wiele więcej miejsca niż ta ewentualna, nawet nuklearna. W cichości ducha uważałem, że kto jak kto, ale powojenne Niemcy nie maja prawa wyrzucać naszych, bądź co bądź sojuszników, Amerykanów.
Ernest Skalski
Niemcy jednoznacznie potępiają zbrodnie dokonane podczas 2WŚ. Ale także i u nich trwają próby łagodzenia tej retoryki bicia się w piersi, choćby poprzez stworzenie plemienia mitycznych Nazistów, którzy jak się wydaje wymarli bezpotomnie i prześladowali nie tylko Polaków, Żydów, ale także biednych Niemców.
Rosja w minimalnym stopniu potępia zbrodnie komunizmu, wracając do retoryki “błędów i wypaczeń”.
Zaś w Polsce nie brakuje retoryki posypywania własnych głów popiołem, mimo, że to my byliśmy jedną z głównych ofiar tej wojny, min. dlatego że odrzuciliśmy propozycje współpracy ze strony Hitlera. Przeżywamy to, że wsród nas pojawiały się czarne owce, zapominając o tym, że to Polacy przodują w nadaniu tytułów Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.
Historię piszą zwycięzcy, stąd małe są głosy potępienia za dywanowe naloty na Drezno. Dopiero awanturnicza polityka Putina skłania do podniesienia kurtyny milczenia chowającej zbrodnie popełnione przez Armię Czerwoną najpierw wspólnie z mitycznymi Nazistami a potem podczas tzw. wyzwalania.
@ MaSZ. Czy bycie ofiarą wyklucza bycie katem dla innych, jeszcze słabszych? Czy to, że byliśmy jedną z głównych ofiar tej wojny usprawiedliwia zachowanie wobec Żydów? Użyte przez Pana figury retoryczne w rodzaju „czarne owce” i „posypywanie głów popiołem” zakłamują rzeczywistość. Antysemityzm nie był właściwością nielicznych, zdeprawowanych jednostek, a większości społeczeństwa. Jest na to wystarczająca liczba dowodów i wielokrotnie pisano o tym w SO. Przyznanie, że stodoła w Jedwabnem to dzieło przeciętnego polskiego chłopa to nie jest „posypywania własnych głów popiołem”, a spojrzenie prawdzie w oczy. Niektórych na to stać, inni chowają się za formułą „to nie byli prawdziwi Polacy”, inni przeczą do dziś. Tak jak Rosjanie bagatelizujący zbrodnie komunizmu. Pan chwali się polskimi drzewkami w Yad, furda Jedwabne, Putin mówi o zwycięstwie nad faszyzmem, furda Gułag. Nie jesteśmy narodem bardziej moralnym od innych. Wystarczy wspomnieć wielkomocarstwowy bełkot Dmowskiego, fascynacje faszyzmem, antysemityzm i postępowanie władz wobec mniejszości ukraińskiej. Ukraińcy byli niewątpliwie ofiarą i hitleryzmu, i komunizmu, ale nie usprawiedliwia to w żaden sposób rzezi wołyńskiej.
Nie rozumiem zdania, że dopiero awanturnicza polityka Putina skłania do mówienia o radzieckich zbrodniach. Nie wiem jak to jest w Europie, ale w Polsce mówi się o tym od 25 lat. Mam wrażenie, że tak intensywnie, że w cień idą zbrodnie hitlerowskie. Bohaterem staje się „żołnierz wyklęty” (ten z „Brygady Świętokrzyskiej” też?) walczący z ubekiem, a przestaje być akowiec walczący z hitlerowcem.
W okupowanej Polsce zbrodnie takie jak w Jedwabnem to dzieło lokalnych bandytów, zazwyczaj pomagającym SS. W krajach takich jak: Feancja, Holandia, Norwegia, Dania, Czechosłowacja, Węgry i paru innych prześladowanie Źydow było organizowane przez legalne władze tych państw.
Twierdzenie źe nie jesteśmy bez winy to banał, ale polityka midzynarodowa to nie kółko różańcowe, lecz efektywne reprezentowanie interesów swojego kraju. W XX wieku Polska była przede wszystkim ofiara.
Przeczytałem z zainteresowaniem i prawdopodobnie byłbym usatysfakcjonowany treścią zawartą w artykule.
Tylko jest jeden szkopuł, Internet.
Ten sam temat ale nieco inaczej przedstawiony.
Nie zareagowałbym, ale obecny Pan Prezydent III RP już zadeklarował, że nasz aktualny Wieki Brat jest mile widziany w naszym bohaterskim kraju który posiada odwiecznego wroga na wschodzie. My nie poddamy się, a pomoc US Army pod postacią atrap sił wojskowych pozwoli wygrać nam bitwę która nas czeka.
W dniu święta WP Pan Prezydent podkreślił z mocą, to co deklarował po przeprowadzce na Krakowskie Przedmieście.
Sini, zwarci, gotowi, bo uzbrojeni w najnowocześniejszą broń z XX wieku z pomocą sojuszników damy odpór każdej agresji wymierzonej w Polskę.
Pierwszy raz w życiu poszedłem na defiladę świąteczną Wojska Polskiego.
Fakt, jesteśmy uzbrojeni jak cholera, pojazdy czyściutkie, odmalowane, mundury wojskowe cudowne no i przelot naszej siły powietrznej imponujący. Popatrzyłem i po powrocie połowicy powiedziałem, że możemy spać spokojnie. Polska Armia jest uzbrojona w nowoczesną broń jak nigdy. Jak nas ruskie napadną to spokojnie zajmiemy Moskwę w odpowiedzi na agresję. Połowica zapytała mnie co piłem w tym upale, udałem że nie słyszę i dodałem..
Wierzę w Pana Prezydenta jak w żadnego dotychczas.
Ciutek mnie niepokoi nasz niezwyciężony sojusznik ale jestem przekonany, że w chwili próby nas nie opuści choćby dlatego aby wojna nie przeniosłaby się na jego kraj.
W uzupełnieniu obiecany link.
https://pracownia4.wordpress.com/2015/08/06/psychopatyczna-logika-ktora-kierowaly-sie-usa-zrzucajac-bomby-atomowe-na-japonie-po-70-latach/#more-9120
————————————-
tutaj artykuł w oryginalnej wersji.
http://www.sott.net/article/299771-The-psychopathic-logic-of-the-US-dropping-the-atom-bomb-on-Japan-70-years-later
Pozdrawiam serdecznie Pana Redaktora
Magog
“Sini, zwarci, gotowi”- freudowskie przejęzyczenie?
@MaSZ@wejszyc, jak to było z Jedwabnem tego się nie dowiemy, w każdym razie jeszcze długo nie.
Ani nie było to dzieło “lokalnych bandytów”, ani dzieło “przeciętnego chłopa”. I to jest właśnie “polityka historyczna”. Podporządkowuje się prawdę, a nawet jej poszukiwanie aktualnym potrzebom politycznym. Zawsze będę nazywał “badania” w Jedwabnem największym skandalem naukowym wolnej Polski. Rzadko widzi się takie nagromadzenie absolutnie szkolnych błędów metodologicznych, jakie tam popełniono. No, ale było zapotrzebowanie to się na nie odpowiedziało i nikt się nie rumieni.
Natomiast rację ma @wejszyc mówiąc, że bycie ofiarą nie wyklucza bycia katem, tak się dzieje (niestety) wyjątkowo często. Czasem w ramach “odreagowywania”, a czasem i bez.
Z Ukraińcami podobna sprawa. To, że wierchuszka OUN szkolona była przez Niemców jeszcze przed wojną to fakt (Bandera przechodził m.in. szkolenie w gdańskiej Abwehrrze), ale nie usprawiedliwia to tego co się w latach 30tych działo na polskim wschodzie.
Na dodatek nigdy nie da się osiągnąć “równowagi krzywd”, więc nie ma z tej sytuacji wyjścia. Mrzonki o wzajemnym wybaczeniu czy zapomnieniu to niestety, tylko pięknoduchostwo. Co widać, słychać i czuć.
@j.Luk. Jedwabne to symbol. Pisząc Jedwabne nie mam na myśli tylko Jedwabnego. Opierając się na badaniach Engelking i Grabowskiego, można z pewnością stwierdzić, że odpowiedzialnymi za mordowanie Żydów, wydawanie ich w ręce hitlerowców byli nie tylko przeciętni chłopi, ale wręcz wiejskie elity. Grabowski używa właśnie takiego sformułowania: wiejskie elity. Ma na myśli sołtysów, bogatych gospodarzy, członków straży ogniowej. To nie byli “lokalni bandyci”, a to wyrażenie sugeruje grupkę psychopatów. To były takie społeczności, to byli nasi rodacy. Na co dzień ludzie zapracowani, w niedzielę w kościele, mający dzieci, żyjący jak wszyscy. Jednocześnie zdolni do niewyobrażalnych okrucieństw. O psychologii takich zachowań pisał m.in. Harald Welzer czy Zimbardo. Tak się dzieje. Nie rozumiem, dlaczego akurat Polacy mają być wyłączeni od zachowań właściwych wszystkim ludziom. Nie jesteśmy ludźmi?
Tu nie chodzi o wybaczanie, bo nie w naszej “mocy wybaczać w imieniu tych, których zdradzono o świcie”. Chodzi o powiedzenie: “Tak, zrobiliśmy to”. Tylko tyle.
@”Nie rozumiem, dlaczego akurat Polacy mają być wyłączeni od zachowań właściwych wszystkim ludziom.”
No właśnie dlatego, że na tym Polega polityka historyczna. I nie myśmy ją wymyślili. Proszę się rozejrzeć po Europie.
@ j.Luk. Jestem w tym szczęśliwym położeniu, że nie muszę uprawiać polityki historycznej, a już na pewno nie w SO.
@ wejszyc
“Chodzi o powiedzenie: „Tak, zrobiliśmy to”. Tylko tyle.” Z harcerstwa tez sie wyrasta
Z zuchów tym bardziej, Panie W. Bujak.
@wejszyc jasne, że tak. Niestety, nasi politycy “czują powołanie” do tego typu działalności. I to ze społecznym wsparciem.
W najbliższej przyszłości czeka nas niejedno.
Szanowny Panie Autorze, Pański entuzjazm wywołany zrzuceniem bomb atomowych na Japonię uważam za nieprzemyślany gdyż jedna z nich była przeznaczona na Europę. Obawiam się że to wywoła jeszcze większy entuzjazm, na refleksję nie liczę.
@j.Luk polityka historyczna i biblia podobnie zakłamują rzeczywistość. Z bezsilności wobec prawdy muszą ją “retuszować”. Współczesna nauka błyskawicznie to weryfikuje ale wiara w goebbelsowskie metody propagandowe jest równie silna w PiSie co w KRK. Nietrudno zgadnąć dokąd tych “wiernych” odeśle współczesność.
@Aleksy, skąd informacja, że jedna z amerykańskich bomb A była przeznaczona na Europę? Jakiś konkret proszę podać. To może być ciekawe.
. 1 lipca 1945 r. blisko 4 mln alianckich żołnierzy miało wykonać uderzenie w kierunku Polski i uwolnić ją spod sowieckiej okupacji.Inicjatorem stworzenia planu tej operacji, nazwanej „Unthinkable”, był Winston Churchill.
Niemal każdego roku wybuchają skandale z powodu upamiętniania zbrodni wojennych przez polityków japońskich. Te wyczyny zauważane są głównie przez prasę koreańską i chińską. Japonia rozpoczęła II wojnę światową dość wcześnie od zajęcia w 1931 roku Mandżurii. Okrucieństwo wojsk japońskich było równe temu, które pokazali niemieccy naziści. Milionowy Nanking został zajęty 13 grudnia 1937 roku (po wielomiesięcznych bombardowaniach). Wojsko chińskie wycofało się, część ludności uciekła. Pozostało pół miliona cywilów. Japończycy wymordowali 300 tysięcy w orgii mordów, gwałtów i podpaleń. (Patrz The Rape of Nanking książka z 1997r.)To tylko jeden z epizodów japońskich działań podczas wojny. W odróżnieniu od Niemiec, kolejne rządy japońskie starannie unikały jakichkolwiek przeprosin.
@Aleksy, sądziłem, że chodziło o jedną z bomb, którą USA zrzuciły na Japonię.
Plany strategiczne dalszych działań wojennych w ramach III wojny były opracowywane przez obydwie strony, ale ich wspólną cechą było traktowanie obszaru między Bugiem, a Łabą jako pola walki z użyciem broni atomowej. Tyle, że Zachód włączył użycie bomby A do swoich planów nieco wcześniej, niż Sowieci.