28.11.2020
Mam wystarczająco sporo lat, aby podzielić się historią pałowania w Polsce. Było ich kilka, wszystkie pamiętam, gdyż każde uderzenie milicyjnej pałki zostawiało na moim ciele (głównie plecach) znaczący ślad.
Nastały dziś czasy, w których policja, a nie, jak ongi, milicja wali pałkami, ile się da. Po reakcji bitych można mniemać, że pałki policji używane w III RP są równie bolesne jak te sprzed lat. ORMO, choć zostało zlikwidowane — jak to się mówi — nadal czuwa !
Pierwsze ostre pałowanie zaliczyłem w klasie maturalnej. To było już po śmierci Stalina. Ale nadal apogeum stalinizmu. Do boju ruszyliśmy kilkuosobową grupką, chcąc przyspieszyć nadejście politycznej wiosny. Na murze fabryki w naszych hasłach umieściliśmy żądanie otwarcia więzień dla bohaterów AK. Była noc, akcja się udała.
Nazajutrz okazało się, że nasza praca poszła na marne.
Hasła zostały zamalowane. Nie od razu Kraków zbudowano.
Październik 56’ — to był dla naszego pokolenia raj. Zostałem studentem Politechniki Łódzkiej, „walczyło” się całymi dniami i nocami. Ściągi na kolokwia podsuwali asystenci. Odwilż była, ale na pół gwizdka. W końcu pierwsza sekretarz KW PZPR Michalina Tatarkówna-Majkowska doprowadziła do tego, że kilku wyróżniających się studentów usunięto z uczelni. Znalazłem się w tej grupce, pisał o tym Stefan Bratkowski w książce „Październik 56’’.
Ale prawdziwy smak pałek policyjnych poczułem podczas rewolty studenckiej w październiku 1957. Po wyjeździe z Łodzi schroniłem się na czas jakiś na KUL-u, ale często przyjeżdżałem do Warszawy, gdzie na Politechnice studiował mój przyjaciel Janusz Glinkowski. Przyczyną studenckiej rewolty w 1957 r. była likwidacja „Po prostu”. Doszło do zamieszek. Pierwsza demonstracja miała miejsce na Pl. Narutowicza. I tam właśnie zostałem milicyjną czy też ubecką pałką zbity na kwaśne jabłko.
Identycznie bito młodzież kilka dni temu, w listopadzie roku 2020.
To ważna tradycja, w którą właśnie sie wpisał JK i jego klika