Ballada o dzieciństwie

Zostaw męki i gniew położnicy.
Ledwie dziewięć miesięcy – nie lat,
odsiedziałem ten wyrok w macicy,
nie polecam, choć nie ma tam krat.

A były to lata czystek,
dziś prawie że legendarne
gdy naród bez mała wszystek
brnął gdzieś na kolonie karne.

Tych brali w noc poczęcia
a tamtych nawet wcześniej
została się brać dziecięca
chłopacy moi rówieśni.

Myśli zbieram pierzchliwe do wiersza,
lepię słowa, wiersz o to się prosi
nawiedziła wolność  mnie pierwsza
Z paragrafu trzydzieści i osiem.

Nie wiem konto obciąża to czyje,
karę zwłoki wymierzyłbym sam,
Urodziłem się, żyłem i żyję
Koniec Pierwszej Mieszczańskiej. To tam.

Za przegródką tam, za ścianką
sąsiadka z sąsiadeczką
od samego od ranka
Raczyły się wódeczką.

Jeśli ktoś komuś miał za złe
to zaraz się pojednał
Czterdziestka rodzin minus dwie
a toaleta jedna!

Często nie trafiał ząb na ząb,
fufajka marnie fufała,
spenetrowałem sprawę w głąb:
za mocno kopiejka stała.

Nie słuchała alarmów sąsiadka,
mama poszła stopniowo w jej ślady,
Udawałem z przekory trzylatka,
że za nimi po prostu przepadam.

To, co z góry, nie zawsze od Boga,
dach po bombie gaś do iskierki,
więc pomagam zwycięstwu jak mogę
nosząc piach dziurawym wiaderkiem.

Przez dziury w dachu słońca dwa,
oświetliły jak równe
Klimowa Kiryłycza Lwa
I Gisię Mojżeszównę.
Ona do niego: „Synkowie  jak?”
„Niestety, wciąż bez wieści.
Ach, Giśka, to dla nas wspólny znak,
to wszystko w rodzince się mieści.
Bo wyście też ucierpieli,
ucierpieli i zapłacili,
a znaczy się i zruszczyli,
Naszych wessały równiny,
Twoi usiedli bez winy”.

Porzuciłem pieluchy i czepki,
rosłem wesół, zadbany i krzepki.
Dokuczały mi dzieci  „wcześniakiem”,
chociaż byłem dokładnie nie taki.

Zaciemnienia z okien zrywałem,
Jeńców pędzą. To powód by drżeć?
Nasi bracia i ojce wracały
do nas albo gdzie zwała ich płeć.

Sweterek ciocia Zina ma
w smoki, tygrysy, lampiony,
ojciec Wowczika przywiózł dwa
zdobyczne akordeony.

Zdobyczna jest Japonia,
zdobyczna też Germania,
zaprasza nas Cytronia
i pełna Walizkania.

Zabrałem naszywki ojcu
jako zabawki na chwilę
a gęstym tłumem na dworcu
z niewoli  walili cywile.

Rozejrzeli się jakby z oddali, ,
podchmielili się i wytrzeźwieli,
popłakali się, bo doczekali,
zaszlochali samotni w pościeli.

Ojciec Witi jest z Metrem związany,
Zapytaliśmy po co? On: „Wiesz,
Korytarze dochodzą do ściany,
a tunele wychodzą na wierzch.”

Ojcowskiej przypowieści ton
mógł być dla  Wit’ki zbawienny.
Po naszym korytarzu on
poznał korytarz więzienny.

Przekorą zawsze w oczy kluł,
do muru go przyprzyj – ulegnie
korytarzykiem poszedł w dół;
przy pierwszej ścianie się zegnie.

Ojcowie mają rozum swój,
co do nas, powiem bezczelnie,
każdy odwijał życia zwój,
do bólu wręcz samodzielnie.

Wojną żyliśmy na „naszych plenach”
na obszarze od Donu do Wołgi,
po piwnicach i po suterenach
wyrywała się dziatwa pod czołgi

Chociaż kulkę by chętnie złapali,
w zawodówie mózg z nudów zanika,
na zajęciach praktycznych ze stali
toczę nóż ze starego pilnika!

On bez wątpienia sięgnie płuc
czarnych po czarnej machorze,
rękojeść kolorową tłuc
spróbuj na lekcji z tworzyw.

Sprzeda się produkt markowy,
Gdy popyt nań się otworzy.
Jeńcy niemieccy z budowy
chleb wymieniali na noże.

Graliśmy w noże i w klipę
część porzuciła na wiosnę
naszą dobraną ekipę
dla złodziejskiego rzemiosła.

Spekulantką się jest po tradycji
przypadek naszej cioci Marusi
Patrzeć, służy już dzielnie w milicji
chyba nikt jej do złego nie skusi.

U Marusi za ścianą odpusty
A lubiła też wypić samotnie
zaplątała się w drzwiach w zwojach chusty
i umarła biedactwo sromotnie.

Bogactwo szkodzi jak prochy,
przedawkowała – ktoś powie.
Ciocia Marusia, choć z wiochy,
nie poszło jej to na zdrowie.

A rzeczy jej nie ubywa,
Kto zajrzy – żalem się krztusi,
ten z Metra ciągle przeżywa
Majętność cioci Marusi.

Wyłamał drzwi i marszcząc brew
naciera na nas z bliska:
„Czy za to przelewałem krew?”
Potem już same wyzwiska.

Gdzie te czasy, gdzie nasze piwnice
Gdzie te lata gdy ceny spadały,
nie igraliśmy jeszcze Księżycem,
liczne zatośmy ryli kanały.