Leon Rozenbaum: Dr Ewa Kur[ek] wie lepiej5 min czytania

2018-06-19.

Pozwalam sobie na to bezwstydne zapożyczenie od godnego szacunku Dariusza Fikusa, redaktora „Polityki”,  który w sławnym roku 1968, tak właśnie zatytułował swój felieton poddający ostrej krytyce publicystykę czołowego propagatora „anty-syjonistycznych” ataków owego okresu, czym przeszedł z honorem do annałów współczesnej polskiej historii i żurnalistyki. 

Nie czynię tak  dlatego, że uważam dzisiejszą sytuację polityczną za kalkę wydarzeń marcowych. Daleko nie. Nie myślę, że dzisiejsze położenie polskiego żydostwa,  a właściwie jego nielicznych resztek,  przypomina sytuację z Marca 1968. Przede wszystkim działają gminy żydowskie (a szczególnie gmina warszawska), które nie wahają się krytykować posunięć władz oraz antysemickich poczynań różnych części społeczeństwa. Działa odnowiona loża „Bnej Brit” oraz inne społeczne organizacje, które nie będąc sensu scricto żydowskie, angażują się w walkę z antysemityzmem różnych smaków. [Chciałbym to samo powiedzieć o dzisiejszym TSKŻ (Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce). Chciałbym ale nie mogę…]

Widzę jednak zjawiska bardzo niepokojące w sferze poziomu retoryki. Żadne ośrodki czy źródła informacji końca lat sześćdziesiątych, nieważne czy to były centralne gazety sterowane instrukcjami z Biura Prasowego KC PZPR albo inne ośrodki przekazu,  bezpośrednio kierowane przez  wydział d/s żydowskich MSW,  nie ośmieliłyby się wtedy używać jawnie antysemickich haseł czy epitetów, nie słyszanych publicznie od czasów drugiej wojny światowej. W dzisiejszej Polsce to już nowa normalność. 

Niestety, nie stało się to w próżni. Niechęć liberalnych środowisk do post-komunistycznej lustracji wraz ze stworzeniem Instytutu Pamięci Narodowej, instytucji rządowej powstałej w celu ustalenia tzw. prawdy historycznej przy pomocy prokuratorskiej togi, zapoczątkowały proces, dzięki któremu przekonanie (skądinąd rozmijające sie z widoczną gołym okiem rzeczywistością),  że właściwie komunizm się niezupełnie skończył i u władzy oraz przy bogactwie znaleźli się potomkowie bonzów poprzedniego systemu, stało się niekwestionowaną wiarą większości wyborców.

Był to proces powolny, który charakteryzował się eksponowaniem oraz podkreślaniem krzywd wyrządzanych Polakom i Polsce na przestrzeni dziejów,  a szczególnie w ciągu stu ostatnich lat. Stąd wywodzi się wynoszenie tzw. anty-polonizmu jako głównego zagrożenia dla teraźniejszości i przyszłości.

Pamiętam, a było to na długo przed powstaniem PiS-u, kiedy przy otwarciu sławnej dzisiaj wystawy Gołdy Tencer, „I ciągle widzę ich twarze”, polski konsul w Bostonie zakończył swoje przemówienie apelem do walki z antysemityzmem oraz anty-polonizmem. Stojący obok mnie,  ówczesny główny archiwista żydowskiego instytutu naukowego w Nowym Jorku YIVO, Marek Web, skwitował sarkastycznie tę ahistoryczną pseudo-symetrię mówiąc, „ten szalejący anty-polonizm w międzywojennej Polsce był nie do wytrzymania”.

I tu krzyżują się drogi z dr Ewą Kurek.

Po ogłoszeniu zamiaru nadania jej nagrody im. Jana Karskiego przez Komitet na rzecz Dialogu Polsko-Żydowskiego,  18 kwietnia tego roku w Nowym Jorku i po protestach, z których zaczynem miałem co nieco wspólnego, ta „akademia na cześć” została odwołana, podobno na skutek interwencji urzędu premiera. Zamiast tego dr Kurek udała się do miasteczka Doyles w Pensylwanii, znanej jako amerykańska Częstochowa. Wszystko to w ramach walki z tzw. „pedagogiką wstydu” a szczególnie z „kłamstwami Żydów” (określenie dr  Kurek, nie moje).

Popatrzmy więc na to co dr Kurek prezentuje w swoim dorobku:

• Żydzi w getcie delektowali się autonomią i izolacją, które to sami wynegocjowali od Niemców. Getta były autonomicznymi prowincjami.
• Źródła żydowskie nie pozostawiają ani cienia wątpliwości, że getta były w istocie rzeczy zbudowanymi w latach 1939-1942 przez polskich Żydów za zgodą okupujących polskie ziemię Niemców autonomicznymi prowincjami żydowskimi.
• Żydzi w getcie się bawili podczas gdy Polacy żyli w strachu przed egzekucjami i łapankami.
• Nawet cierpiąc głód i chłód, Żydzi mieli wolną sobotę, żydowskie tramwaje, własną pocztę, policję, teatry i restauracje.
• Żydzi, po raz pierwszy od ponad dwóch tysięcy lat, zbudowali w gettach zręby struktur żydowskiej państwowości.
• Żydzi w czasie zagrożenia gotowi są poświęcić życie innych Żydów dla dobra wspólnoty.
• Ustawa izraelskiego parlamentu z 1950 zwolniła z odpowiedzialności policjantów żydowskich (w rzeczywistości ustawa ta określiła karalność członków policji żydowskiej w gettach oraz kapo w obozach – zupełnie odwrotnie od ustaleń nie znającej hebrajskiego dr Kurek).

Wszystko to można znaleźć w wydanej przed dwunastu laty książce pt. „Poza granicą solidarności. Stosunki polsko- żydowskie 1939 1945”, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Umiejętności w Kielcach, 2006.

Wieść niesie, że miała to być praca habilitacyjna, która jednak została odrzucona przez radę wydziału na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). Jeśli to prawda, a tego nie wiemy, zaś  dr Kurek zaprzecza, to chapeau bas dla KUL-u.

Papier wiele ścierpi,  a Internet –  jeszcze więcej,  ale czy ktoś może sobie wyobrazić naukowca prezentującego tezę o sowieckich obozach jenieckich i więzieniach dla polskich oficerów w Katyniu, Kalininie i Charkowie jako kuźnię kadr oraz podwaliny pod powojenne struktury polskiej wojskowości? Ja też nie…

Leon Rozenbaum