2016-04-07.
Pytanie proste: czy podjąłbyś decyzję o lądowaniu w gęstej mgle, po ostrzeżeniach z wieży kontrolnej i mając dość paliwa, żeby dolecieć na inne lotnisko? Znam odpowiedzi kilkunastu pilotów na to pytanie i zdaniem wszystkich decyzja o lądowaniu 10 kwietnia 2010 na lotnisku w Smoleńsku była błędem śmiertelnym, była decyzją, której żaden pilot o zdrowych zmysłach nawet by nie rozważał.
W dyskusjach o tej katastrofie uderza odmowa przyznania oczywistego faktu, że ta decyzja o próbie lądowania wbrew wszelkim regułom sztuki pilotażu była jedyną przyczyną katastrofy z prezydentem na pokładzie. Jest ona zrozumiała tylko w kontekście desperackiej próby ucieczki od logicznych konsekwencji przyznania, że albo podejmujący tę katastrofalną decyzję kapitan samolotu był niepoczytalny, albo znajdował się pod tak silną presją, że działał wbrew swojej woli.
Elementarne poczucie odpowiedzialności za życie powierzonych mu ludzi skłoniłaby każdego pilota do przekazania pasażerom informacji, że ze względu na warunki atmosferyczne samolot leci na inne lotnisko. Istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że decyzja o lądowaniu przy tak wysokim ryzyku nie była związana z ułańską fantazją pilota, a z kryminalnymi naciskami.
Jeśli były to naciski samego prezydenta, to proponuje nam się budowanie pomników „poległego” prezydenta i 95 ofiar jego głupoty. Gdyby prezydenta nie było na pokładzie mamy niemal pewność, że pilot podjąłby decyzję o lądowaniu na innym lotnisku. Doszukiwanie się win Rosjan, zamachu, szukanie przyczyn w złej organizacji lotu, to uderzająco nieudolne próby odwrócenia uwagi od faktu, że do tej absurdalnej próby pilot mógł być przymuszony. To, czego nie wiemy, to są tylko szczegóły, nie znamy treści rozmów, nie znamy słów samego prezydenta. W niedawnym wywiadzie z Jarosławem Kaczyńskim uderza fakt, że bez wątpienia głęboko poruszony śmiercią brata, nie ma cienia żalu do pilota o to, że ten nie skierował maszyny na inne lotnisko. Już to samo jest moim zdaniem dowodem pełnej świadomości Jarosława Kaczyńskiego, iż wina pilota za tę decyzję jest tu minimalna. Ma on bardzo poważne powody, aby winnego za tę tragiczną, i dla niego osobiście szczególnie dramatyczną katastrofę nie poszukiwać za sterami samolotu.
Dalsze próby ustalenia „prawdy”, co było przyczyną katastrofy samolotu z prezydentem państwa na pokładzie, są jednym z najbardziej irracjonalnych obszarów działania obecnego rządu. Ta decyzja była błędem śmiertelnym, co skłania do rozważań o grzechach powszednich zwanych lekkimi i śmiertelnych, zwanych ciężkimi. Przypominam sobie co kiedyś czytałem:
Istnieją dwa stany duchowe człowieka:
1. ‘Stan łaski uświęcającej’, w którym znajduje się osoba ochrzczona w Kościele Rzymsko-Katolickim, a która nie popełniła grzechu śmiertelnego.
2.‘Stan grzechu śmiertelnego’, w którym znajduje się osoba, która popełniła coś, co według KRK jest grzechem śmiertelnym.
Ja już dawno nie grzeszę, popełniam błędy (błędu śmiertelnego udało mi się jak dotąd uniknąć), ale ciekaw jestem, czy jest jakieś nowe stanowisko w kwestii grzechów śmiertelnych, bo to, które pamiętałem z czasów nauk w dzieciństwie wydaje mi się głęboko niemoralne. Uczono mnie, że ktoś, kto umiera w stanie grzechu śmiertelnego idzie do piekła i nie ma tu żadnego odwołania. Ostatni włodarze Stolicy Piotrowej wydawali się być z tym piekłem nico ostrożniejsi, ale o żadnej generalnej zmianie stanowiska nie słyszałem. Grzech śmiertelny może być wybaczony tylko tu na ziemi, przez spowiedź i pokutę. Pan Bóg nie ma możliwości wybaczania takich grzechów.
Ale jak odróżnić grzech lekki od śmiertelnego? Teologii nie studiowałem i chyba już nie będę, pozostaje pamięć tego, czego mnie uczono plus nowoczesne techniki poszukiwania odpowiedzi na intrygujące nas pytania. Z tego co pamiętam pozostało przekonanie, że najgorszym grzechem śmiertelnym jest porzucenie wiary i kwestionowanie dogmatów Kościoła. Grzechy lekkie, to te najczęściej występujące przy spowiedzi, a więc kłamstwo, kradzież, pijaństwo, bicie żony i dzieci, chciwość, cudzołóstwo. Zabójstwo niby grzech ciężki, ale wybaczyć je łatwiej niż odstępstwo od katolickiej wiary, więc tak naprawdę grzechem śmiertelnym nie jest.
Sprawdzam w Internecie, czy coś się tu zmieniło. Forum Tradycji katolickiej odpowiada na pytanie dlaczego jakiś grzech nazywa się śmiertelnym:
„Ten grzech nazywa się śmiertelnym dlatego, że odwracając duszę od jej celu ostatecznego, pozbawia ją jej życia nadprzyrodzonego, czyli łaski uświęcającej, skazuje ją na śmierć wiekuistą w piekle, uśmierca zdobyte zasługi, tak, że już się nie mogą przydać na żywot wieczny, dopóki nie odżyją przez odzyskanie na nowo łaski; w końcu grzech śmiertelny czyni człowieka niezdolnym do nabywania dalszych zasług na niebo.”
Wygląda na to, że i w tej sprawie Nauka Kościoła jest niezmienna, a przynajmniej nie uległa żadnym modyfikacjom za mojego życia. Czym się zatem różni grzech śmiertelny od błędu śmiertelnego? Błąd śmiertelny kończy życie doczesne. Może być spowodowany zwykłą nieuwagą, błędem w ocenie sytuacji, ale również głupotą pomieszaną z pychą. Grzech śmiertelny, jeśli nie zdążymy go wyspowiadać przed kapłanem i odpokutować w głębokim żalu, skazuje nas na wieczne męki w ogniu piekielnym, z dzikimi wrzaskami diabłów i przeraźliwym wyciem innych zmarłych w stanie grzechu śmiertelnego. Krótko mówiąc piekło, czyli wieczny byt doskwierający. Błąd śmiertelny, nawet taki, który kończy się śmiercią nie tylko własną, ale i dziesiątków innych ludzi, przy grzechu śmiertelnym pozostaje grzechem lekkim, chociaż powszednim bym go nie nazwał, w niektórych sytuacjach można go natomiast nazwać błędem w służbie Ojczyzny.
Żyjemy w czasach, w których błędem jest zadawanie pytania, dlaczego nikt z patriotów pierwszego sortu nie ma najmniejszej pretensji do pilota, że nie podjął jedynej racjonalnej decyzji. Takie pytanie okazać się może błędem, jeśli nie śmiertelnym, to skazującym na piekło wykluczenia z grona pretendentów do wysokich stanowisk.
Brat „poległego w służbie Ojczyzny” prezydenta uporczywie twierdzi, że ten spór musi zakończyć się w prawdzie. Tragiczna śmierć ukochanego brata jest dla niego narzędziem politycznej walki. Jak mówił:
„Mój śp. brat, prezydent Lech Kaczyński, miał w przemówieniu, którego nie mógł już wygłosić, mówić m.in. o prawdzie, która jest warunkiem zgody między ludźmi, między narodami. Ta prawda jest nam potrzebna, tę prawdę trzeba uświadamiać społeczeństwu (…)” –
„Sprawiedliwość jest potrzebna, bez niej nie można zakończyć czegoś co było tak tragiczne, co kosztowało życie 96 Polaków, wielu najwybitniejszych przedstawicieli naszej politycznej elity”.
W rozważaniach o tragicznej śmierci prezydenta, towarzyszących mu osób i załogi samolotu jeden element nie wchodzi w rachubę, zastanawianie się nad pytaniem dlaczego kapitan samolotu złamał wszystkie reguły, dlaczego potrzeba wygłoszenia napisanego wcześniej przemówienia, mimo oczywistych i niezawinionych przeszkód, musiała prowadzić do śmiertelnego błędu?
Pozostaje również pytanie, czy na tym tragicznym błędzie mamy budować tożsamość młodego pokolenia Polaków? Co właściwie upamiętniają poświęcone tamtemu tragicznemu wydarzeniu tablice i pomniki?
O grzechu tej instrumentalnie traktowanej „prawdy” nie mówię, bo to jest sprawa sumienia wierzących, a nie myślących.
Andrzej Koraszewski
Nie znam subtelności oceny grzechu w katolicyzmie, ale intryguje mnie, jaką wagę przywiązuje się do grzechu kłamstwa. I czy politycy mają tu jakąś taryfę ulgową, czy się spowiadają ze swych licznych kłamstw i czy dostają rozgrzeszenie, np. na podstawie przekonania że kłamali w dobrej intencji.
Zło, jakie powodują ich kłamstwa, jest ewidentne. A że większość z nich u nas deklaruje się jako katolicy, powinni mieć świadomość skutków swoich kłamstw, także na tamtym świecie.
Nie wiem jak działa ludzki umysł, ale mam wrażenie, że jest absolutnym mistrzem mataczenia. Oczywiście politycy bywają często cyniczni, podejrzewam jednak, że jeszcze częściej udaje im się samooszustwo i mimo oczywistych dla osób postronnych łgarstw, oni sami odważnie patrzą w lustro i sami siebie zapewniają, że walczą o prawdę. Odwaga cywilna jest dziwnie sprzężona z dystansem do samego siebie i autoironią. Podejrzewam również że dystans do samego siebie i autoironia chronią przed pokusą szukania spełnienia w polityce. Podobno spowiednicy słyszą często o grzechu kłamstwa, ale czy od polityków? O tym historia milczy.
O ile bezpośrednie przyczyny katastrofy lotniczej były dla mnie zrozumiałe już po opublikowaniu raportu z prac KBWL o tyle dotąd nie mogę wyjść ze zdumienia nad bezmiarem cynizmu kapłanów sekty smoleńskiej i eksploatowaniem przez nich ludzkich emocji czy zwyczajnej naiwności (od samego początku zaistnienia tematu w mediach). Przenigdy wcześniej bym nie uwierzył, że tak można sobie pogrywać ludzką tragedią.
Jednak dopiero teraz Autor artykułu zwrócił moją uwagę na kapitalną kwestię : „uderza fakt, że bez wątpienia głęboko poruszony śmiercią brata, [J.K.] nie ma cienia żalu do pilota o to, że ten nie skierował maszyny na inne lotnisko”
No właśnie ! W całej narracji wszystkich wyznawców teorii zamachowej, to jest u d e r z a j ą c e ! Bo wiadomo (z zapisu CVR), że taka ewentualność była brana pod uwagę ale …
Co do społecznej tożsamości. Jedna, spora część tej tożsamości wspiera się niestety na mitach w tym na micie zamachowym z powstałym nowym rytuałem. Nie jestem tu optymistą.
Jako człowiek z natury łagodny wolę myśleć, że i tak mieli szczęście, że polegli na ziemi prawosławnych. Prawosławna bowiem teologia zakłada, że mimo wszystko Bóg ma więcej do powiedzenia, niż jego słudzy na ziemi i to on będzie decydował kto znajdzie się w piekle bez podpowiedzi ziemian. Ostatecznym skutkiem boskiego planu ma być raj, tak czy owak. Jeśli więc Bóg w zakresie swoich kompetencji terytorialnych obejmie ich swoją opieką, to pan Kaczyński może się zdziwić.
Wg onet.pl:
„Jacek Sasin uważa, że Donald Tusk powinien trafić przed Trybunał Stanu. – Jest aż nadto powodów, aby taką drogę poważnie rozważyć – powiedział Superstacji poseł PiS. Swą opinię Sasin opiera na ujawnionych w „Gazecie Polskiej” informacjach, wedle których Donald Tusk miał wiedzieć o pomyleniu ciała b. prezydenta na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego po katastrofie smoleńskiej”.
*
Suweren nie może się doczekać, bo sprawiedliwość jest potrzebna …
Pytanie proste: czy podjąłbyś decyzję o lądowaniu w gęstej mgle, po ostrzeżeniach z wieży kontrolnej i mając dość paliwa, żeby dolecieć na inne lotnisko? Znam odpowiedzi kilkunastu pilotów na to pytanie i zdaniem wszystkich decyzja o lądowaniu 10 kwietnia 2010 na lotnisku w Smoleńsku była błędem śmiertelnym, była decyzją, której żaden pilot o zdrowych zmysłach nawet by nie rozważał.
…………………………..
I to powinno zamknąć wszelkie dyskusje.
Tytułem uzupełnienia tekstu autora i podsumowania Magog’a :
„W rękach pilota wojskowego, który w sierpniu 2008 roku siedział za sterami Tu-154M leżał los nie tylko prezydentów Polski, Litwy, Estonii i Ukrainy, ale i pozostałych członków załogi oraz pasażerów. Mjr Grzegorz Pietruczuk odmówił wykonania rozkazu Lecha Kaczyńskiego, aby lądować w ogarniętej walkami Gruzji. Pilot wojskowy wie, że miał rację. Dbał tylko o bezpieczeństwo osób na pokładzie, a mimo to został nazwany TCHÓRZEM, który przynosi wstyd Polsce.
Mjr Grzegorz Pietruczuk wraca pamięcią do wydarzeń z sierpnia 2008 roku kiedy na pokładzie prezydenckie tupolewa doszło do konfliktu między nim, a prezydentem Lechem Kaczyńskim. Pilot wojskowy dla „Gazety Wyborczej” dokładnie odtwarza całą sekwencję zdarzeń.
Dowódca załogi siedział za sterami Tu-154M, który z prezydentami Polski, Litwy, Ukrainy i Estonii leciał podczas wojny w Osetii Południowej do Gruzji. Lech Kaczyński chciał wesprzeć prezydenta Michaiła Saakaszwilego.
Zgodnie z planem samolot miał lądować w Gandżi w Azerbejdżanie. Chociaż w Gruzji trwał konflikt zbrojny to prezydent zdecydował, by lądować właśnie w Tbilisi.
Przeczytaj koniecznie: Kpt. Protasiuk też nie chciał lądować tupolewem w Gruzji
– Lot był niebezpieczny. Nie mieliśmy zgody dyplomatycznej na lot do Gruzji, nie mieliśmy informacji o sytuacji pogodowej na lotnisku, o jego stanie, o systemach nawigacyjnych. Nie wiedziałem, czy będę miał jakąkolwiek łączność radiową. I wreszcie nad terytorium Gruzji operowały rosyjskie samoloty bojowe – tłumaczy mjr Pietruczuk, który nawet z perspektywy czasu wie, że zrobił dobrze odmawiając wykonania rozkazu.
Pilot wyjaśnia, że Tu-154 nie ma systemów, które umożliwiałyby ostrzeganie o namierzeniu przez radar. Na samoloty bojowe załoga więc była ślepa i w każdej chwili mogło dojść do zderzenia.
Dowódca Tu-154M wspomina, że wtedy nikt nie chciał słuchać jego argumentów, cały czas naciskano na niego, by lądował. – Była tylko argumentacja polityczna, że musimy wylądować przed prezydentem Sarkozym – mówi Pietruczuk.
Chociaż po swojej stronie miał resztę załogi, także drugiego pilota kpt. Arkadiusza Protasiuka, a nawet dowódcę 36. Specpułku to prezydent Kaczyński wszedł do kokpitu i wydał rozkaz pilotowi.
– Wtedy padło pytanie, czy wiem, kto jest zwierzchnikiem sił zbrojnych. Odpowiedziałem: „Tak, wiem, panie prezydencie”. Na co prezydent: „W takim razie polecam wykonać lot do Tbilisi”. Pan prezydent odwrócił się i wyszedł – opowiada major.
Odmowa wykonania rozkazu pociągnęła za sobą dalsze konsekwencje. Dwa tygodnie później poseł PiS Karol Karski złożył doniesienie do prokuratury, a pilot wojskowy usłyszał ostre słowa krytyki. Zarzucono mu, że jest TCHÓRZEM i przynosi WSTYD Polsce.
– To zabolało najbardziej. Starałem się wykonywać jak najlepiej moją pracę i zapewnić bezpieczeństwo pasażerom ”
____________
Z innych źródeł wiadomo, że już po lądowaniu w Warszawie Lech Kaczyński, opuszczając samolot miał powiedzieć do Grzegorza Pietruczuka :
– jeszcze się z panem policzę.