25.06.2024
Ludzie pokroju intelektualnego płodzą filozoficzne rozprawy w krzykliwej nadziei, że okażą się wiekopomne. Jednakże spod lustra badawczej kałuży wypełza mózgowy pantofelek i rozwala te szczytne chcice w drebiezgi. Niszczy wszystko, co mu jest wraże, rusza się i istnieje. Przy czym jest barbarzyńsko zadowolony z obrotu spraw.
*
Celem wszelkiego stworzonka jest przedłużenie gatunku. Zanim nie dokonał aktu rozmnożenia, ma prawo istnieć. Ale kiedy spełnił zadanie, jego dalsza egzystencja jest nieuzasadniona. Tylko człowiek wyłamał się z obowiązku odmeldowania po wykonaniu zadania. Uznał, że skoro ma rozum, powinien go wykorzystać, A że kusiło go życie po spełnieniu funkcji rozpłodowca i że spośród innych zwierzątek wyróżniał się ciekawością, ciągnęło go w stronę wiedzy wykraczającej poza jajowody.
*
Telefon przyspieszył obieg informacji, samolot skrócił subiektywny czas i zmniejszył odległości. Technika coraz szerzej wkroczyła do naszego świata. Jeszcze 15 lat temu nie istniała tak rozbudowana, szybka i sprawna wymiana informacji.
Razem z rozwojem wynalazczości, zmieniło się nasze życie. Na naszych oczach sen o potędze ludzkiego umysłu, przerodził się w jawę. Inteligencja bezduszna, fotografia celuloidowa, taśma magnetyczna, zapis cyfrowy, komórki zwane komputerami, cała ta wynalazcza biżuteria oraz Internet, poczta emailowa, gadgety te zmuszają do refleksji; postęp nie oszczędził nikogo: wtargnął nawet w życie konserwatystów; niby to mu przeciwnych, a w rzeczywistości korzystających z jego dobrodziejstw: zachłannie i pełnymi garściami.
*
Teraz dopiero zaczynamy główkować, dokąd zaszliśmy i co się powyprawiało z tym naukowym postępem. Dopiero teraz spieszymy się rozważać, jak zapobiec już istniejącej katastrofie; dobrze to, żeśmy się wreszcie obudzili, a niedobrze, bo nie słuchaliśmy ostrzeżeń przed zbliżającym się kataklizmem i reagujemy o sto lat za późno. Wcześniej powinniśmy zatrzymać się i zrezygnować z żądzy poznawania. Lecz tego rodzaju wezwania do opamiętania są nierealne, gdyż ludzka ciekawość skończy się razem z nią.
*
Zmierzenie się z pojedynczym zagrożeniem byłoby teoretycznie możliwe. Jednak gdy czyhających armagedonów jest więcej, należy uznać przewagę mądrości natury nad ludzką głupotą. I w mądrości natury upatrywałbym ratunku, ponieważ jest nas o parę miliardów za dużo i ponieważ skuteczną formą obrony przed obciążenie globu nadmierną ilością dzikich lokatorów, jest atak za pomocą trzęsień ziemi, wybuchów wulkanów, tsunami, pandemii.
*
Pogodowe drgawki, susze i pożary, rozmarzanie biegunów, czyli wszystkie te działania polegające na wyeliminowaniu wroga, są odpowiedzią natury na jej zabijanie. Tu warto rzec, iż w roli wroga występuje człowiek nie bez kozery nazwany największym drapieżnikiem na Ziemi. A propos: dinozaury, w porównaniu z nim, bestie łagodne, wymarły przed milionami lat. Obecnie przyszła kolej na nas.
*
Dinozaury żyły miliony lat, a człowiekowatym osobnikom grozi wyginięcie za niewiele. Co prawda nie jestem zwolennikiem czarnowidztwa i nie uważam, że dobrze się stanie, gdy ludzkość trafi szlag, lecz wszelkie znaki na ziemi i niebiesiech świadczą, iż tak będzie.
A gdy nastąpi to, co jest nieuchronne, w mig zdechnie problem przeludnienia. Nasz glob nabierze kolorków, przestanie produkować towarowe nadmiary zbędności, odetchnie i nareszcie uwolni się od cieplarnianych defektów. Natura odzyska swoje prawa. Rośliny i zwierzęta powrócą na przynależne im miejsce, a lasów nikt nie wytnie: nadal będą ziemskimi płucami. Piękno zostanie, tylko zabraknie widzów. Smog, dziury ozonowe i zmartwienia spowodowane paru centymetrowym podbojem kosmosu, odejdą w siną dal, a kultura, nauka, cokolwiek wytworzonego przez człekokształtne plemię, przestanie mieć znaczenie.
Marek Jastrząb
Pisarz, publicysta
Niektóre publikacje Autora są do pobrania w Bibliotece Studia Opinii
źródła obrazu
- jastrzab: BM
No to zamknął Pan elegancko ten etap istnienia życia na Ziemi.
Składam akces, gdyby kiedykolwiek utworzył Pan np. Partię Surrealistycznych Pesymistów.
Waszer Londyński
Jakżem ucieszył się (z powodu radości), że zostałem mianowany pesymistą! I do tego nie byle jakim, ale SURREALISTYCZNYM, co stawia mnie w rzędzie “proroków bez teki”.