Sławek: Paradoks Nawrockiego

13.11.2025

Jesienią 2025 roku, w stopniowo narasta przekonanie o błędzie strategów PiS i Konfederacji w wyborach prezydenckich. Karol Nawrocki, zamiast być prezydentem-parasolem osłaniającym te partie przed deszczem, okazuje się prezydentem-burzą, która burzy plany prawicy. Teza o błędzie wyboru rozlewa się niczym fala powodziowa: prezydentura Nawrockiego coraz bardziej okazuje się taktycznym sukcesem, aby na horyzoncie przynieść strategiczną porażkę. Nie taki obrót spraw stratedzy zakładali w trakcie kampanii.

Paradoks Nawrockiego – czy taktyczne zwycięstwo może przekształcić się w strategiczną porażkę dla prawicy?

Jesienią 2025 roku polska scena polityczna znajduje się w stanie głębokich napięć i paradoksów. Karol Nawrocki, wspierany przez Prawo i Sprawiedliwość oraz Konfederację, wygrał wybory prezydenckie z minimalną przewagą 50,89% głosów wobec 49,11% uzyskanych przez Rafała Trzaskowskiego. To zwycięstwo miało być początkiem triumfu prawicy – strategią było całkowite przejęcie kontroli nad instytucjami państwowymi po rozczarowaniu się społeczeństwa działalnością rządu Donalda Tuska. Tymczasem rzeczywistość rozwijająca się w ciągu ponad 3 miesięcy od inauguracji prezydentury okazuje się znacznie bardziej skomplikowana. ^[1]

Taktyka kontra strategia

Strategia wyborcza PiS i Konfederacji w 2025 roku opierała się o logikę pragmatyzmu politycznego, często określaną jako „szachy z trzema ruchami naprzód”. Założenia były proste: Nawrocki wygra prezydenturę, rząd zużyje się rządząc, społeczeństwo doświadczy nieudolności koalicji, a w wyborach parlamentarnych 2027 roku elektorat – znudzony chaosem i nieskutecznością – odda głosy na PiS i Konfederację. Zakładano, że prezydentem nie może być Trzaskowski, który by nie blokował inicjatyw koalicji parlamentarnej.^[2]^[3]^[4]

Zaskakująco szybko, bo już w pierwszych miesiącach kadencji Nawrockiego okazało się, że rzeczywistość polityczna nie podlega prostym ekstrapolacjom. Prezydent, zamiast być „parasolem” osłaniającym prawicę przed krytyką, stał się „taranem” burzącym polityczne plany… prawicy. Dla przypomnienia: w pierwszym miesiącu kadencji Nawrocki podjął siedem wet wobec ustaw rządowych – więcej niż Andrzej Duda przez półtora roku kohabitacji. Ta liczba znacząco wzrosła – do listopada 2025 roku prezydent zawetował 8 ustaw, dotyczących zarówno kwestii społecznych, jak i gospodarczych.^[5]^[6]^[7]^[2]

Zasadnicza okoliczność, którą pomijają stratedzy prawicy, polega na różnicy między zwycięstwem taktycznym a sukcesem strategicznym. Zwycięstwo w wyborach to taktyka. Budowanie koalicji, która jest zdolna do rządzenia i zdobycia poparcia społecznego na cztery lata, to strategia. Nawrocki wygrał prezydenturę, ale brakuje mu władzy rzeczywistej, a jego obsesyjne blokowanie ustaw rządu, oraz gorsząca agresja retoryczna nie wydaje się przybliżać go do tego celu.

Ranking zaufania do polityków wrzesień 2025 (CBOS) – Karol Nawrocki dominuje w zaufaniu (52%), lecz także notuje największy procent niezdecydowanych, podczas gdy Donald Tusk ma najwyższy wskaźnik braku zaufania (51%) – opracowanie Perplexity AI

Paradoks zaufania – wysokie notowania- rozproszone poparcie

Sondaż z września 2025 roku ujawnił bolesny paradoks dla obozu Nawrockiego. Prezydent cieszył się zdumiewająco wysokim zaufaniem – 52% badanych – ale jednocześnie każde jego weto do ustaw rządowych sprawiało, że społeczeństwo zaczynało go postrzegać nie jako lidera, lecz jako wcielenie „mniejszego zła”, zaangażowanego w partyjne gierki. Sławomir Mentzen z Konfederacji zajmował drugie miejsce z 44% zaufania, a Radosław Sikorski trzecie z 43%. Ten rozkład zaufania sugeruje, że elektorat nie skonsolidował się wokół jednego lidera, lecz rozproszył się między konkurentów, poszukując autentyczności i dobrego kierunku działania.^[8]^[1]^[9]

Tego rodzaju dystrybucja zaufania, w polityce polaryzacyjnej, stanowi istotne wyzwanie. W czasach, gdy społeczeństwo jest podzielone na obozy ideologiczne, zwycięstwo powoduje zwykły przypadek lub bardzo niewielka przewaga. Kiedy elektorat rozprasza się między wiele postaci, będących po różnych stronach spektrum politycznego, sygnalizuje to głębokie rozczarowanie ogólną kondycją polityki i brak jasnego mandatu dla któregokolwiek z liderów.

Konflikt z rządem jako strzał w stopę

Premier Donald Tusk ma powody do zadowolenia. Jego rząd napotyka weta – wiele wet – ale każde weto Nawrockiego staje się argumentem dla społeczeństwa, że prezydent jest zaangażowany w partyjne gierki, a nie w dobro wspólne. Konflikty wokół pomocy dla Ukraińców, ustaw dotyczących energetyki odnawialnej (tzw. „ustawy wiatrakowe”), regulacji dotyczących uchodźców, czy negowania potrzeby utworzenia parku narodowego – wszystkie te batalie malują obraz prezydentury nie jako trzeciej siły ponad podziałami, lecz jako ekspozytury zaciętej rywalizacji politycznej.^[6]^[10]^[11]

Ta dynamika niesie konsekwencje odwrotne niż zamierzone przez Konfederację i PiS. Zamiast „zmęczenia” elektoratu rządem, pojawia się problem „zmęczenia konfliktami”. Badania z października 2025 roku wykazały, że aż 65,4% Polaków ocenia, że obecna koalicja rządzi gorzej niż się spodziewali, ale równocześnie 47% Polaków sprzeciwia się koalicji PiS z Konfederacją jako przyszłej alternatywy. To sugeruje, że społeczeństwo nie oczekuje walki stron politycznych, lecz konstruktywnych rozwiązań. W czasach zagrożenia bezpieczeństwa – a Polska żyje w cieniu wojny na Ukrainie – społeczeństwo nie gromadzi się wokół partii politycznych. Gromadzi się wokół flagi czyli rządu.^[12]^[13]^[14]^[15]

Prognoza wyborów parlamentarnych 2027 – aż 67,5% Polaków (19,8% + 47,7%) uważa, że PiS ma szansę powrócić do władzy, co wskazuje na rozczarowanie obecną koalicją rządową nawet wśród jej wyborców – opracowanie Perplexity AI

Otoczenie Nawrockiego jako ideologiczny balast

Nie można pominąć roli środowiska, w którym funkcjonuje prezydent. Sławomir Cenckiewicz, szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego, to osoba z przeszłością w IPN i Instytucie Pamięci Narodowej, określana przez media jako „doradca historyczny” Nawrockiego. W maju 2025 roku Cenckiewicz stanął w obliczu postawienia zarzutów dotyczących pomocy w ujawnieniu tajnych operacji wojskowych – faktu, który podważa jego wiarygodność jako doradcy ds. bezpieczeństwa. Jednak ważniejsza niż kontrowersje wokół osoby Cenckiewicza jest jego orientacja ideologiczna: skupia się na polskiej pamięci narodowej i geopolityce historycznej, co może powodować, że doradztwo dla Nawrockiego ma tendencję do patrzenia wstecz, a nie w przyszłość. Nie lepiej wypadają inni, prominentni urzędnicy prezydenta. Pośród delegowanych urzędników pisowskich trudno wskazać osoby o wybitnych kwalifikacjach politycznych. ^[10]^[13]

Ponadto osoba Grzegorza Brauna i rosnącego poparcia dla Konfederacji Korony Polskiej wisi nad Nawrockim jak miecz Damoklesa. Braun się umacnia – jego poparcie wzrosło z około 4% w sierpniu do 9,9% w listopadzie 2025 roku. To odbiera głosy wyborców głównie PiSowi oraz Konfederacji, którą kierują Sławomir Mentzen i Krzysztof Bosak. W rezultacie zmniejsza się siła potencjalnego sojuszu PiS-Konfederacja w przyszłych wyborach. Czy Nawrocki ulegnie presji ekstremistów, czy utrzyma dystans? Ten dylemat będzie towarzyszył mu przez resztę kadencji, a co najmniej do najbliższych wyborów parlamentarnych. ^[16]^[17]

Błąd alternatywy – prezydent Trzaskowski

Aby w pełni zrozumieć rozmiary strategicznego błędu Konfederacji i PiS, warto rozważyć scenariusz alternatywny. Gdyby wygrał Trzaskowski, byłby prezydentem reformatorem, nie awanturnikiem. Jego program przewidywał odpolitycznienie wymiaru sprawiedliwości – czyli faktyczną naprawę instytucji zdewastowanych przez PiS. Rząd mógłby wówczas skoncentrować się na „sprzątaniu administracyjnym”, a nie na walce politycznej z głową państwa.^[18]^[19]^[20]

Instytucjonalne porządkowanie państwa przez dwa lata byłoby najlepszą pożywką dla apetytu PiS na powrót do władzy. Zdewastowane sądy? Naprawione. Skompromitowane służby? Przebudowane. Utracone międzynarodowe zaufanie? Odbudowane. Po 2027 roku Polacy byliby bardziej zmęczeni czymś więcej niż ekonomią – zmęczeni byliby politycznym impasem na tle porządkowania państwa i szukaliby zmian. Ale tak się nie stało. Zamiast tego, Polacy dostali prezydenta angażującego się w partyjne konflikty, co – paradoksalnie – wzmacnia koalicję rządową i osłabia przekonanie o możliwości powrotu PiS.

Dynamika społeczna – psychologia zbiorowości w czasach zagrożenia

Psychologia wielkich zbiorowości w czasach zagrożenia funkcjonuje według praw niepodlegających standardowym, politycznym przewidywaniom. Co się dzieje, gdy państwo znajduje się w realiach kohabitacji z prezydentem będącym de facto wrogiem rządu, a równocześnie międzynarodowe zagrożenia rosną na horyzoncie? W tej sytuacji społeczeństwo nie głosuje na wersję „mniejszego zła”, lecz na wersję „grającą moją stronę”.^[13]^[21]

Każde weto Nawrockiego do ustaw – nawet jeśli uzasadnione ideologicznie – wzmacnia wrażenie, że prezydent nie jest gwarantem stabilności, ale zagrożeniem dla niej. Zgodnie z doświadczeniami z psychologii polityki, działania takie wspierają konsolidację wokół flagi, nie wokół partii. A gdy społeczeństwo konsoliduje się wokół flagi, tradycyjne partie polityczne tracą znaczenie na rzecz osób, które jawią się jako „patrioci ponad podziałami”. W przypadku Polski oznacza to, że zarówno PiS, jak i Konfederacja mogą być postrzegane jako zaangażowane w partyjne gierki, zamiast w rzeczywistą obronę państwa.

Wzrost Konfederacji Korony Polskiej – symptom rozpadu koalicji prawicowej

Jedną z najbardziej dramatycznych konsekwencji działalności Nawrockiego jest wzrost poparcia dla Konfederacji Korony Polskiej Grzegorza Brauna. W zaledwie cztery miesiące poparcie dla tej partii wzrosło z około 4% w sierpniu do 9,9% w listopadzie 2025 roku. To oznacza, że w liczbach bezwzględnych Korona mogłaby liczyć na ponad 2 miliony głosów.^[16]^[17]

Ten wzrost jest symptomatyczny dla głębokich problemów potencjalnego sojuszu na prawicy. Elektorat, któremu obiecano stabilność i siłę, otrzymał chaos i wewnętrzne konflikty. Wyborcy PiS, których tradycyjnie przyciąga „twarda linia”, widzą, że Nawrocki – wspierany przez ich partię – zamiast być narzędziem ich ambicji, okazał się narzędziem konfliktu. W tej sytuacji skrajniejsza opcja – Grzegorz Braun z Korony – wydaje się bardziej „czysta” ideologicznie i mniej zaangażowana w kompromisy.^[16]

Paradoksalnie, wzrost poparcia dla Brauna może przyczynić się do oddalania się perspektywy sojuszu PiS-Konfederacja. Sławomir Mentzen i Krzysztof Bosak, liderzy Konfederacji, mogą znaleźć się w trudnej sytuacji, gdzie stracą głosy wyborców zarówno na rzecz Brauna, jak na rzecz bardziej tradycyjnych opcji politycznych.

Prognoza wyborów parlamentarnych 2027

Sondaże United Surveys by IBRiS z listopada 2025 roku ujawniają interesujące dane: 67,5% Polaków uważa, że PiS ma szansę powrócić do władzy w wyborach parlamentarnych 2027 roku. Jednak ta liczba jest zwodnicza. Choć teoretycznie zwycięstwo dla prawicy jest statystycznie możliwe, zbudowanie koalicji rządowej byłoby znacznie bardziej skomplikowane.^[22]^[23]^[24]

Przede wszystkim, sondaże sugerują, że nawet wyborcy koalicji rządowej (57%) wierzą w możliwy powrót PiS. To wskazuje na powszechne rozczarowanie obecnym rządem, ale niekoniecznie na gotowość do głosowania na alternatywę.

Drugi ważny punkt: 47% Polaków sprzeciwia się koalicji PiS z Konfederacją, co sugeruje, że potencjalny sojusz byłby kontrowersyjny i mógłby się nie przełożyć na rzeczywisty sukces wyborczy.^[14]^[23]

Trzeci element: kandydat Konfederacji Sławomir Mentzen uzyskał w pierwszej turze wyborów prezydenckich 14,81% głosów (około 4,145 miliona). To imponujące osiągnięcie dla partii, która kilka lat wcześniej była na marginesie. Ale bez jednoznacznego wsparcia Nawrockiego, bez poczucia, że będzie on zwornikiem koalicji PiS-Konfederacji – ten potencjał może się rozproszyć w alternatywne projekty lub bierność wyborczą.^[25]

Rola bezpieczeństwa w kształtowaniu polityki

Nie można ignorować kontekstu geopolitycznego. Polska żyje w cieniu wojny na Ukrainie, czego świadectwem są działania mające na celu „tarczę wschód” i zwiększenie potencjału militarnego. W takim kontekście liderzy polityczni, którzy angażują się w konflikty wewnętrzne zamiast skoncentrować się na bezpieczeństwie, mogą być postrzegani jako nieodpowiedzialni.^[26]

Nawrocki, poprzez swoje weta do ustaw dotyczących obrony, energetyki odnawialnej, czy pomocy dla Ukraińców, wysyła sygnał, że jego priorytety są ideologiczne, a nie pragmatyczne. To zdecydowanie osłabia postrzeganie go jako lidera zdolnego do stanięcia na czele koalicji rządowej w przyszłości.

Podsumowanie

Rachuby polityczne w maju 2025 były oczywiste dla doradców PiS i Konfederacji. Rachunek prawdopodobieństwa sugerował zwycięstwo. Jednak już w sierpniu zauważono pierwsze rysy w tym rozumowaniu. Dokładnie tak, jak wynika z analiz – Nawrocki okazuje się łodzią nabierającą wody.

Błąd Konfederacji i PiS polega na tym, że założyli przyszłość jako prostą ekstrapolację teraźniejszości. Polityka, szczególnie w czasach zagrożenia, pisze scenariusze na wodzie. Każda decyzja zmienia krajobraz polityczny, każde weto przesuwa punkt równowagi. Tym bardziej że zaangażowanie Nawrockiego w partyjne konflikty zamiast skupienia się na rzeczywistych potrzebach obywateli (bezpieczeństwo, gospodarka, stabilność) może w efekcie skuteczniej sabotować ambicje prawicy niż potencjalna prezydentura Trzaskowskiego.

To jest paradoks Nawrockiego: zwycięstwo w wyborach prezydenckich okazało się zwycięstwem Pyrrusowym dla całego obozu politycznego, który go wspierał. Tymczasem koalicja rządowa, mimo niskich notowań zaufania i rozczarowania wyborców, utrzymuje bardziej stabilną pozycję dzięki kłopotom swojego głównego oponenta politycznego, ale także z kilku innych przyczyn.

Suplement

Cztery paradoksy Nawrockiego – mapa pułapek strategii prezydentury 2025–2027

Już po napisaniu artykułu analizowałem inne pułapki dotyczące Nawrockiego w okresie do wyborów parlamentarnych 2027 r. Dla uproszczenia potraktowałem je jako kolejne paradoksy. Poniżej znajduje się synteza czterech głównych paradoksów, które wyznaczają kontury prezydentury Karola Nawrockiego, oraz wpływają na szanse wyborcze prawicy w 2027 roku.

Paradoks 1: Taktyka zamiast strategii – wygrana, która może być klęską

Prawica (PiS, Konfederacja) zdobyła prezydenturę, licząc na długofalową przewagę nad rządem Donalda Tuska. Szybko się okazało, że Nawrocki używa swojego urzędu do blokowania ustaw, eskalując konflikt z rządem zamiast budować koalicję. Efektem jest rozdrobnienie elektoratu i polityczna stagnacja, która zamiast umacniać prawicę, rozbija ją i zniechęca do głosowania. Zwycięska taktyka nie przerodziła się w realny sukces strategiczny, bo nie powstał obóz zdolny do realnego przejęcia władzy w przyszłości.

Paradoks 2: Kaczyński nie powiedział ostatniego słowa – doświadczony gracz czy „nieistotny senior”?

Lekceważenie Jarosława Kaczyńskiego przez działaczy Konfederacji, Nawrockiego i jego otoczenie, prowadzi do niebezpiecznego złudzenia autonomii młodszej generacji. Tymczasem Kaczyński, wciąż najsprawniejszy polityczny gracz na prawicy, wykorzystuje własne „haki”, zdolność do konfliktowania oraz medialne pułapki, by zachować wpływ – nawet jako pozornie wycofany lider. Może zredefiniować reguły gry dokładnie wtedy, gdy młodsza prawica zacznie myśleć o samodzielności. Jego umiejętność destabilizacji koalicji jest poważną barierą dla przyszłych projektów wyborczych, a tożsamość Nawrockiego i Mentzena jest przez to wciąż zawieszona.

Paradoks 3: Cień fałszerstwa – mandat Nawrockiego w cieniu wątpliwości

Słabnące zaufanie do uczciwości procesu wyborczego. oraz publikacje książkowe i analizy ekspertów na temat możliwych fałszerstw (np. Jan Piński „Jak PiS sfałszował wybory”) powodują, że prezydentura Nawrockiego ciągle będzie obarczona podejrzeniami. Przeliczanie głosów w prokuraturach trwa, oficjalnie skala fałszerstw nie zmienia wyniku, ale i tak 15–20% społeczeństwa jawnie nie akceptuje mandatu prezydenta. W sytuacji narastającej polaryzacji, wątpliwości te stają się dla prawicy czynnikiem osłabienia i ryzykownym balastem przed wyborami w 2027.

Paradoks 4: Instytucjonalna pułapka – polityka Tuska i ministra Żurka

Konflikt Nawrockiego z rządem Tuska narasta w rytm radykalnych reform ministra sprawiedliwości Waldemara Żurka. Rząd intensywnie promuje przywracanie praworządności, rozlicza rządy PiS, restrukturyzuje sądownictwo i buduje nową, centrowo-lewicową narrację mobilizującą elektorat. Tymczasem Nawrocki blokuje kluczowe ustawy, przez co staje się „prezydentem destrukcji” w oczach centrum i niezdecydowanych wyborców. To napędza mobilizację elektoratu wokół rządu i pogłębia rozbicie prawicy – jej szanse w 2027 są hamowane przez permanentny kryzys instytucjonalny, który może przechylić szalę na korzyść Donalda Tuska.

Wnioski końcowe

Cztery paradoksy Nawrockiego odsłaniają mapę pułapek, w jakich znalazła się polska prawica po roku 2025. Żaden z nich nie działa samodzielnie – splatają się, prowadząc do głębokiego rozdrobnienia, słabnięcia legitymizacji, przewlekłego konfliktu, blokowania reform oraz nadaktywności przeciwników. Jeśli prawica popełni kolejne błędy, rok wyborczy 2027 może być dla niej nie tylko porażką, lecz także punktem wyjścia do długotrwałego osłabienia i marginalizacji na polskiej scenie politycznej. Wszystko będzie zależało od umiejętności przełamania tych paradoksów i znalezienia nowej strategii, która uwzględni nie tylko mechanikę władzy, lecz także społeczne oczekiwania co do stabilności i wiarygodności państwa.

⁂

Sławek

Odczytań: 31

5 komentarzy

Krzysztof Bielejewski 13.11.2025 Odpowiedz

No to mamy sytuację klasyczną: prawica chciała szach-mat w trzech ruchach, a skończyło się na samobóju w pierwszym.

Z tekstu wyłania się obraz Karola Nawrockiego jako politycznego Frankensteina — miał być konstrukcją do zadań specjalnych, a okazał się mieć własny rozum, własne fochy i bardzo ostre nożyczki do przecinania partyjnych planów. Zamiast prezydenta-parasola – dostali prezydenta-piorunochron, który wali w nich samych.

Analitycznie? Tekst to właściwie nekrolog strategii politycznej PiS i Konfederacji. Mieli plan. Nawrocki miał być długopisem, a tymczasem sam pisze sobie scenariusz. Przewrotnie – im bardziej wetuje, tym bardziej konsoliduje rząd, który w normalnych warunkach by się już dawno rozsypał jak meblościanka po przeprowadzce.

Mądrze? Tak. Długo? Też. Ale pod tą warstwą cegiełek mamy jedno przesłanie: w polityce pyrrusowe zwycięstwo to nie oksymoron, tylko standard operacyjny.

I na koniec, dla równowagi: jeśli ktoś nadal wierzy, że polityka to gra o sumie dodatniej – niech sobie przeczyta ten tekst jeszcze raz, tym razem na głos, do lustra.

slawek 13.11.2025 Odpowiedz

Tekst skończyłem wczoraj po południu. Już po wysłaniu do redakcji dowiedziałem się o odmowie nominacji dla 46 sędziów. Czas polityczny dla prawicy wyraźnie przyspiesza tak, że komentarz szybko się dezaktualizuje. Pisząc zastanawiałem się nad trafnością obserwacji. Wczorajszy dzień zweryfikował moje przypuszczenia. Decyzje potęgują przewidywane skutki. Wieczorem na X (d. Twitter) przeczytałem komentarz internauty do zachowania Batyra: „Myślałem, że będzie to robił bardziej finezyjnie…” Ktoś skomentował: „Jeszcze bardziej ?”- to najlepszy dowcip jaki wczoraj znalazłem.

Kuba 13.11.2025 Odpowiedz

Jan Piński to twórca portalu wiesci24, na którym znajdują się np. nieudolnie przetłumaczone hasła z Wikipedii publikowane jako „artykuły”, publikująca autorka okazuje się „Iriną z Barnaul”, a skala nierzetelności poraża.

Kuba 13.11.2025 Odpowiedz

Irina z Barnaul na Syberii, autorka Wiesci24

Kuba 13.11.2025 Odpowiedz

Przykład dzielności Jana Pinskiego. Artykuł z 20.12.2023 z Wiesci24 (internetowy sciek, unikać!) autorstwa Karoliny Gorczycy (a może „Iriny z Barnaul”?) pt. „Pucz Kaczyńskiego. Nieudany zamach na nową władzę pod TVP”.

Przepisany artykuł z Wikipedii o Puczu Janajewa. Jelcyn zmieniony na Tuska itd. Oczywiście przepisać i zmienić nazwy własne to nie jest łatwe zadanie. Więc wyszło jak wyszło;