22.05.2024
Zajrzałem do Studia Opinii, a tam piękny tekst o jazzie. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek czytał o jazzie w SO. Jakie jest prawdopodobieństwo, że pójdą dwa, dzień po dniu? A od jakiegoś czasu chciałem opowiedzieć w skrócie historię jazzową, która mnie zafascynowała. Zjawił się pretekst, aby zrobić to właśnie teraz.
Dziś mojego czasu, a wczoraj warszawskiego, w Warszawie śpiewała Stacey Kent. Jedna z wielkich dam współczesnego jazzu. Ale nie dlatego chciałem o niej napisać. Chcę opowiedzieć o tym, jak przypadek sprawił, że dwójka wybitnie utalentowanych ludzi spotkała się i co z tego wynikło. Nie wynikła romantyczna „love affair,” bo oboje w chwili tego spotkania byli w szczęśliwych związkach i spotkanie żadnego z tych związków nie naruszyło. Spotkała się para bratnich dusz, a ich przyjaźń wzbogaciła oboje, nam dostarczając szczególnych doznań. Kim jest ona, już wiadomo. Pora przestawić jego.
On, to dziś posiadacz tytułu szlacheckiego, Sir Kazuo Ishiguro, jeden z najbardziej cenionych przez krytykę współczesnych pisarzy, laureat literackiej Nagrody Nobla w 2017 roku.
Urodził się w Nagasaki w Japonii i przeniósł się do Wielkiej Brytanii z rodzicami, gdy miał pięć lat. Czterokrotnie nominowany do Nagrody Bookera, którą zdobył w 1989 roku za „Okruchy dnia”. Na podstawie tej powieści w 1993 roku powstał film o tym samym tytule z Anthonym Hopkinsem i Emmą Thompson.
Powieść „Nie opuszczaj mnie”, opublikowana w 2005 roku ma cechy science fiction i futurystyczny ton, ale akcja rozgrywa się pod koniec XX wieku. Magazyn „Time” uznał ją za najlepszą powieść 2005 roku i umieścił na liście „100 najlepszych powieści anglojęzycznych opublikowanych od 1923 roku”., Została zaadaptowana do filmu o tym samym tytule. 2 lata temu Ishiguro był nominowany do Oscara za najlepszą adaptację powieści do filmu „Living” brytyjskiego nowego wcielenia japońskiego filmu „Piętno śmierci” Akiry Kurosawy, opartego na motywach opowiadania Tołstoja.
Ishiguro od dziecka pociągała muzyka. Śpiewał solo w chórach w szkole i w kościele. Jako nastolatek słuchał Cohena i Dylana. Uczył się gry na gitarze i pisał piosenki; chciał zostać zawodowym tekściarzem.
In 2002, już jako literacka sława, gościł w programie BBC „Desert Island Discs.” Goście programu wybierają muzykę, którą zabraliby ze sobą na bezludną wyspę. Ishiguro mówił o swej fascynacji Dylanem, ale z głośników popłynął popularny standard Gershwina „They Can’t Take That Away From Me.” Najpopularniejsza wersja to Ella Fitzgerald i Louis Armstrong; śpiewał to także Frank Sinatra. Ishiguro poprosił o wersję w wykonaniu, jak powiedział, jednej z jego ulubionych piosenkarek jazzowych, Stacey Kent.
Kent przeżyła szok i ogromną radość, bo Ishiguro należał do jej ulubionych pisarzy. Po programie zadzwoniła do BBC, wyjaśniła sytuację i i poprosiła o kontakt. Spotkali się. Zaprzyjaźnili. Kent, jej mąż Jim Tomlinson, brytyjski saksofonista, który komponuje dla żony, i Ishiguro zaczęli wspólnie tworzyć. W 2008 roku ich piosenka, „The Ice Hotel” wygrała w kategorii „jazz” największy konkurs piosenkarski świata. Opowieść w skrócie.
Pojedźmy do Lodowego Hotelu
Całe Karaiby są zajęte
I dobrze się składa.
Kiedyś wolałabym Barbados i Antiguę
Ale teraz myślę, że Arktyka będzie nam odpowiadać
Zbudowali to wszystko z lodu, to jest czyste i jasne
Sofy, hol
Nawet żyrandol
Termostat gwarantuje
Stałe minus pięć stopni
Jakie inne miejsce mogłoby tak dobrze służyć naszym potrzebom?
Pojedźmy ty i ja
Do Lodowego Hotelu
Romantyczne miejsca
Jak Werona czy Paryż
Zawsze sprowadzą cię na manowce
I tylko nowicjusz może zaufać Wenecji.
Kent jest Amerykanką, która od wielu lat mieszka w Anglii. Znakomicie wykształcona. Ukończyła literaturoznawstwo porównawcze na prestiżowym Sarah Lawrence College niedaleko Nowego Jorku. Wśród absolwentów: Yoko Ono, Brian de Palma, Sigourney Weaver, Barbara Walters, Carly Simon. W Anglii, studiowała w londyńskiej Guildhall School of Music and Drama, którą skończył Daniel Craig.
Karierę rozpoczęła w latach 90. śpiewając w klubie jazzowym w londyńskim Soho. W filmie „Ryszard III”, uwspółcześnionej wersji Szekspira z 1995 roku, poza Ianem McKellenem grają Robert Downey Jr, Anette Bening, Maggy Smith, Christine Scott Thomas. Kent śpiewa „Come Live with Me and Be My Love”. Polecam teledysk Kent z tego filmu. Majstersztyk.
Zna angielski, włoski, niemiecki, francuski i portugalski. Zaprzyjaźniona z twórcami bossa nova znakomicie wykonuje ten gatunek. W Sao Paulo występuje przy akompaniamencie orkiestry symfonicznej. Na świecie sprzedano ponad 2 miliony jej albumów. Od wielu lat zbiera międzynarodowe nagrody dla najlepszej wokalistki. 15 lat temu nominowana do nagrody Grammy.
Ishiguro wspomina często instrukcję, którą otrzymał od Kent na początku ich współpracy. Powiedziała mu, że jego powieści bywają dość smutne, i to jest w porządku. Ale jej piosenki muszą zawierać odrobinę nadziei. I pomyślał, że to interesujący wgląd w to, jak pracuje wielki piosenkarz. I że może to być całkiem przydatne dla jego pracy pisarza.
Trzy tygodnie temu – 30 kwietnia, 2024- wyszła nowa książka Kazuo Ishiguro: „The Summer We Crossed Europe in the Rain: Lyrics for Stacey Kent”.
W zeszłym roku Stacey Kent dostała „Prix Ella Fitzgerald” na Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Montrealu.
Stacey Kent śpiewa bossa novę „Barquinho”. Na gitarze akompaniuje jej Roberto Menescal, jeden z twórców tego gatunku. „Łódeczko”.
Andrzej Lubowski
Polski i amerykański dziennikarz i publicysta polityczno-ekonomiczny.
